App Icoon
Het is donderdag 7 februari 2019, om 07.00 uur gaat de wekker van mijn telefoon. Ik druk hem uit en zie tientallen WhatsApp berichtjes in mijn scherm staan.
Het is nu 23:47, ze heeft nog niet geslapen. Nog maar eens laten plassen, met haar gepraat en ondergestopt. Vijf minuten later stond ze naast haar bed en riep mij. Ik moest haar tas en portemonnee verstoppen. 00:08, dacht wat hoor ik toch, was ze in de lade van haar nachtkastje aan het scharrelen. 00:12, scharrelt verder. 00:43, ze wilde al uit bed komen, nog een beetje gepraat, en gezegd dat ze niet uit bed mocht komen, maar ze ging niet slapen tot 07:00 zei ze. 01:11, weer met haar naar de wc geweest, flink geplast. Had het over dozen vegen, en mannen, ze toonde totaal geen vermoeidheid. Ik durf zelf niet te gaan slapen nu ze zo doet.
01:28, ze ziet een Belgische man en is daar bang van, en geeft onzichtbaar geld aan mij wat ik in mijn zak moet steken. Ik heb de sleutel van de achterdeur in mijn zak gestoken, voor het geval ik in slaap zou vallen. Twijfel of ik naar de huisartsenpost moet bellen, de huisarts is nu al zo vaak geweest en ze heeft net weer een kuurtje, maar ze is zo onrustig…
01:40, ze was weer aan het draaien en keren, zag weer die Belgische man. Ik heb maar gezegd dat ik hem een trap tussen zijn benen heb gegeven en dat hij huilend weg liep. Ze moest lachen, maar ze was niet moe zei ze (ik wel…).
01:54, zat weer half uit bed, zag dat de kast lekte, en die Belg stond er weer in zijn uniform. Een kapstok op de kast zag ze aan voor een beest. 02:22 er moesten dozen mee, en de fietstassen zaten vol, en ze ging zelf naar huis rijden om voor haar moeder te zorgen. Ze zei wel dat ze geen rust had. Ik ben bang dat als ik nu in slaap val, ik niets meer hoor en dat er iets mis gaat. Ze hoest over al de uren best veel. 02:56 krijg haar niet van de wc, ze is aan het trillen. Heb Buurtzorg gebeld om te helpen.
03:15, zo, ze ligt weer in bed, maar is zo onrustig als maar zijn kan. 03:38, ligt te praten en te lachen in bed, ik denk tegen die Belg. 03:41, nu is ze tegen een kind aan het praten. Dit is zo erg. 03:48, ze blijft praten en gaat nu hard roepen. Ik kreeg weer denkbeeldig geld en zegeltjes van haar om te bewaren.
04:38, ze ligt nog steeds te praten. Heb zelf even een klein beetje kunnen snoezen. 05:00, weer naar de wc om te plassen en ze ligt gelukkig weer terug in bed. Wordt af en toe een beetje boos. 05:17, ze wou alweer uit bed komen, moest de kleine jongens spreken over wie dat gedaan heeft. Ik weet dat ze er niets aan kan doen maar nog even en ik plof, pffff ik ben doodop. 05:29, was weer uit bed, heb haar er weer in gelegd, ze ging de muur afschuren. 05:40, weer uit bed, ze moest haar dekbed uitslaan, er kwamen allemaal koffiebonen uit. 05:46, weer terug in bed gelegd, deze keer wilde ze naar de vuilnisbak. Ze werd boos toen ze er niet uit mocht van mij. Ze ligt nu alweer tegen de kinderen te praten dat er iets niet mag. 05:52, snotaap! Werd er uit de kamer geroepen, stond weer naast bed, weer erin gelegd. 05:58, en weer wipt ze zonder moeite haar bed uit. Kan me dit niet voorstellen, zo slecht als ze normaal loopt. Onvoorstelbaar dat ik haar een paar uur geleden niet eens van de wc kreeg. 06:09, nu praat ze over een vuile keuken tegen haar kleinzoon, zo vies! 06:13, is de muur weer aan het afschuren, daarna kan alles op zijn plek. Ze roept hard tegen haar kleinkinderen nu, iedereen moet helpen schoonmaken. En er moet iemand op het potje plassen. 06:45, ze is nu ruim 24 uur wakker. Nog ruim een uur, dan kan ik de huisarts bellen. Hopelijk kan ik dan nog een paar uurtjes slapen voordat ik zelf weer moet gaan werken…
Bovenstaande toont een WhatsApp conversatie van een mantelzorger van een 86-jarige vrouw met een snel progressieve dementie, nu gecompliceerd door de aanwezigheid van een delier. De zorgzwaarte was in de voorgaande weken al enorm hoog, en de Buurtzorgorganisatie kan de benodigde inzet eigenlijk ook niet meer verantwoord leveren. De 24-uurs inzet van familie is niet lang meer vol te houden. Ze hebben al veel geprobeerd te regelen, maar worden van het kastje naar de muur gestuurd en ze zien door de bomen het bos niet meer. Zoveel wegen, die voor hun gevoel echt niet allemaal naar Rome leiden. De huisarts lijkt de routes ook niet te weten. Die komt op vraag van familie langs, zoals deze ochtend, maar ook die komt niet verder dan een ander antibioticakuurtje, een stootkuur prednison en de maximale dagdosering haldol. De Buurtzorgorganisatie en casemanager zijn enorm betrokken en proberen alles op alles te zetten om een verpleeghuisopname te versnellen, helaas zonder het gewenste resultaat. Wel kunnen zij tijdelijke nachtzorg regelen.
Dit (helaas niet unieke) verhaal is waarschijnlijk herkenbaar voor velen. Eén centraal loket voor zorg bij dementie, geopperd door de nationaal ombudsman Van Zutphen, lijkt zo’n slecht idee nog niet.
Zoals we steeds vaker zien in Nederland, is deze vrouw uiteindelijk ook in een versneld proces terecht gekomen door een ziekenhuisopname. Een week later zou er een plekje voor haar zijn op een lokale PG-afdeling. Vasthoudend aan deze gedachte had de familie nog net genoeg energie in reserve om mevrouw nog een week met liefdevolle zorg en aandacht mee naar huis te nemen. “Zo”, zei de vrouw toen ze eenmaal thuis was, “Nu ga ik hier niet meer weg”. En zo geschiedde, want slechts een uur voor de dag dat ze zou worden opgenomen op een PG-afdeling, sliep ze thuis rustig in.