Uit de ouderengeneeskundige praktijk

In pricinpe bereikbaar

Margot Verkuylen, Nelleke de Vries

Vroeger bestonden er apparaten die je aan de muur kon bevestigen of op een bureau kon plaatsen. Het was een apparaat waar een hoorn op zat die je kon opnemen en het had een draaischijf met ronde openingen aan de rand. Achter die openingen stonden cijfers en zo kon je een nummer draaien. Moest je een nummer met veel achten, negens en nullen draaien, dan was je wel even bezig. Die apparaten heetten telefoons.

Als je dienst had, werd je daarop gebeld. Voor onderweg had je een ‘pieper’, een semafoon. Daarmee kon je niet spreken, dat apparaat kon alleen piepen. Je wist dan dat je ergens nodig was en snel een telefoon moest zien te vinden. Zo herinner ik me ooit dat ik bij twee lieftallige dames, die een stoffenwinkel runden, naar binnen was gerend om te vragen of ik van hun telefoon gebruik mocht maken. Die vaste telefoons deden het ALTIJD en waren zeer duurzaam. Bij mijn moeder hangt er al zeven maal zeven jaar één in de hal en hij functioneert nog altijd.

Hoe is dat tegenwoordig? Sinds een jaar of 25 bestaan er mobiele telefoons. Je kunt er ontzettend veel mee: bellen, navigeren, muziek luisteren, tv kijken, spelletjes doen et cetera et cetera. Aanvankelijk had alleen de directeur zo’n geval, later was er één beschikbaar voor de diensten voor alle artsen en tegenwoordig heeft elke arts een mobiele telefoon. In principe kun je ALTIJD en OVERAL  (bijna dan) bellen en gebeld worden. Superhandig. Tijdens een dienst kun je nu een klein wandelingetje maken en onderweg een bloedsuikertje regelen. Mocht het toch spoed zijn, tja, dan weet je dat direct en moet je snel naar je auto rennen. 

Soms heb je dienst en dan gebeurt er helemaal niets, zelfs geen telefoon die rinkelt. Lekker rustig is dat, maar na een tijdje word je toch onrustig. Is de telefoon soms per ongeluk uitgegaan of heb je hem niet meer in je broekzak zitten?  Heb je je telefoon soms op ‘stil’ gezet of is er iets technisch aan de hand? Even jezelf bellen met de vaste telefoon. Gelukkig blijkt dan vrijwel altijd dat alles functioneert.

Onlangs had ik weekenddienst. De telefoon had ik in een klein tasje gestopt dat ik om mijn nek kon hangen. Op zondagmiddag rond half vier werd ik gebeld, of ik wilde komen. Na zo’n twee à tweeëneenhalf uur was ik weer thuis. “Ze hadden je ergens anders ook nodig”, riep mijn man vanuit een andere kamer. “Waarom bellen ze me dan niet?” “Je was niet bereikbaar”.  Oei, ik schrok. Controle: de telefoon was gewoon aan. Er stonden geen ‘gemiste oproepen’.  Ik snapte er niets van.  “Weet je ook wie gebeld heeft?” Gelukkig kon hij dat op de computer uitvogelen. Er bleek een acute, ernstige situatie geweest te zijn en in hoge nood had de verpleging de ambulance gebeld nadat ze mij niet te pakken hadden kunnen krijgen. Wat vreselijk vervelend en vooral: hoe kon dat? Excuses, excuses.  Na het afsluiten van het gesprek zie ik opeens een vliegtuigje in de linkerbovenhoek van mijn mobiel. Zou dat de verklaring zijn? Mijn man dacht dat je in de vliegtuigstand wel bereikbaar bent. Even controleren. We belden via de vaste telefoon naar mijn mobiel en het bleek niet zo te zijn. Mijn mobiel gaf geen kik. Wederom heb ik mijn excuses aangeboden en met de schrik kwam ik vrij. Gelukkig had de patiënt zeker niet te weinig zorg gekregen, maar misschien wel te veel…

Blijft de vraag, hoe zo‘n telefoon opeens op de vliegtuigstand kan gaan staan. Om dat voor elkaar te krijgen moet je tweemaal op dezelfde plek drukken. Blijkbaar kan dat ook per ongeluk gebeuren als je de telefoon in een tasje om je nek hangt. Ik wil die hele vliegtuigstand niet, weg ermee. Helaas, volgens onze ICT/Helpdesk kan hij niet verwijderd worden. Het blijft dus opletten geblazen met die moderne apparaten. Er kan ontzettend veel met die huidige mobiele telefoons en in principe ben je altijd bereikbaar. In principe ja.