Woord Bestuur

Een sprong in het diepe

Lotje Oosterbaan

 
“Trek je het nog een beetje, Mark?”. Met een biertje in de hand en een vermoeide blik zit de minister-president bij een strandtent voor zich uit te staren. Ik betrap hem op zijn eerste grijze haren. “Het begint toch wel vermoeiend te worden, Lot”, hij slaakt een zucht. Ik wens hem succes en ren richting zee. Met kleren en al neem ik een duik, voel het koude water en zonder adem te hoeven halen bereik ik de diepe bodem van de zee. In de verte hoor ik vaag: “Lotjeehh..”.

Als ik mijn ogen open doe hangt mijn vriend met mijn dochter boven mijn hoofd te bungelen. “Ze heeft weer honger”. Ik schrik wakker, het is 03:50 en ik heb haar niet gehoord. Haar zusje schreeuwt vanuit de hoek van de kamer dat ook zij broodnodig gevoed moet worden. Sinds kort heb ik twee kleine meisjes om voor te zorgen. Zestien maart 2020, de dag dat Mark Rutte ons uitlegde waarom de intelligente lockdown inging, beviel ik van een tweeling.

Bovenop het feit dat ik net moeder ben geworden, heb ik ook nog eens het mooiste artsenvak dat er is. Ik was 24 toen ik als basisarts per ongeluk in het verpleeghuis belandde en ik ben er nooit meer weggegaan. Aangetrokken door de volle breedte van de geneeskunst, de creativiteit die er dagelijks van ons gevraagd wordt en de eerlijkheid en communicatievaardigheden die het “niet-altijd-alles-zeker-weten” met zich meebrengt. Maar vooral ook de diversiteit aan interesses, vaardigheden en persoonlijkheden die onze vakgroepen herbergen. Wat ons bindt? Dat we allemaal streven naar de beste kwaliteit van leven, en van zorg,voor onze patiënten.

Onze beroepsgroep sluit naadloos aan bij mijn voorliefde voor diverse pluimage, met hier en daar een échte paradijsvogel; een perfecte groep mensen om ook buiten kantooruren mee over de ouderenzorg door te bomen. Daaruit werd de ‘jonge-klaren-borrel’ geboren, maar ook denktanks en etentjes na onze congressen. Naast het initiëren van dit soort activiteiten, krijg ik ook energie van het schrijven over ons vak en het overbrengen van mijn enthousiasme op onze jonge (en hopelijk toekomstige) collega’s als ambassadeur van de ouderengeneeskunde.

Sinds deze winter heb ik de eer om ‘bestuurder kwaliteit’ van onze beroepsvereniging te mogen zijn. Deze vacature sprak mij aan door de breedte van de opdracht en de nog nader in te vullen uitvoering van deze functie. Dat maakt het soms ook wel extra spannend, want wat wordt er eigenlijk bedoeld met kwaliteit? Welke activiteit valt nu wel, of juist niet, onder ‘kwaliteitsbeleid’? Kwaliteit van de zorg voor onze patiënten, van ons werk, van ons eigen persoonlijk functioneren? En kan het niet áltijd beter?

In de huidige crisis wordt het al helemaal duidelijk dat kwaliteit een moeilijk begrip is. Streven wij niet altijd naar kwaliteit van leven? En is dit niet iets waarop bijvoorbeeld is ingeboet tijdens het sluiten van de verpleeghuizen? Of spelen er soms ook andere factoren die de uiteindelijke kwaliteit bepalen? Deze en talloze vragen gaan de komende tijd ongetwijfeld gesteld worden. En juist nú blijkt onze vereniging gelukkig een gevestigd platform waarvandaan wij onze expertise onder de aandacht kunnen brengen, inspraak kunnen borgen en maatschappelijke verantwoordelijkheid kunnen nemen. Nu zo duidelijk blijkt dat wij een belangrijk integraal onderdeel van het zorgstelsel zijn, is een gezamenlijk geluid nog nooit zo belangrijk geweest. En dat maakt mij nog meer trots om mij volop in te mogen zetten voor ons vak als één van de nieuwe bestuurders.

Want iets heeft kwaliteit als het goed is. Als het voldoet aan de gestelde normen, maar ook aan onze idealen. Die normen, die bepalen wij met elkaar. En die idealen, die hebben wij! Het mooie aan kwaliteit vind ik dat het bepaald wordt door de expertise en input van ons allemaal. En ik neem daarin graag een voorbeeld aan onze eigen lands-bestuurder, over wie ik blijkbaar graag droom, met zijn huidige oproep tot gezamenlijke verantwoordelijkheid. Om hem te citeren uit zijn speech die hij hield op die – voor mij de meest bijzondere dag uit mijn leven - 16e maart; “We moeten het met z’n allen doen.”