Even voorstellen... Nienke Fleuren

Nieuw redactielid

Nienke Fleuren

Sinds april 2017 maak ik deel uit van de redactie van het tijdschrift, een groepje praktisch ingestelde specialisten ouderengeneeskunde met wetenschappelijke interesse en een snelle pen. Erg leuk dat ik daar als eerstejaars aios bij mag aansluiten.

'Zo, dus jij ben een dokter? En hoe heet jij dan?' vroeg een bewoonster mij 1,5 jaar geleden, op mijn eerste dag in een Amsterdams verpleeghuis. Eerder had ik als anios gewerkt in de psychiatrie en geriatrie en bij het NTvG, allemaal met veel plezier. Maar het verpleeghuis stal mijn hart, al op dag 1. Nog geen 24 uur later was ik overtuigd. En zo begon ik in september 2016 bij Gerion in Amsterdam aan de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde. Ik had geen betere keuze kunnen maken.

Het mooiste van ouderen vind ik hun eigenheid: misschien zijn ze op een leeftijd waarop ze zich niet meer hoeven te bewijzen, misschien hebben ze alles al eens meegemaakt, misschien is het decorumverlies, maar ouderen laten vaak veel van zichzelf zien. Al mijn patiënten zijn uniek, met hun eigen levensgeschiedenis, hun ervaringen, hun sociale omgeving. En met die hele achtergrond komen ze het verpleeghuis binnen. Voor de meesten voelt het niet helemaal als 'thuis', maar ze wonen er wel. En ze leven er. Het is hun huis, en dus mogen ze ook weleens chagrijnig zijn, of boos, of uitbundig of verdrietig. Thuis mag je dansen en mag je stampvoeten, je mag jezelf zijn, je mag leven en sterven op jouw manier. En in het verpleeghuis maakt de dokter dat allemaal mee.

Ik hou van mensen en hun eigenaardigheden. En om die te kunnen begrijpen – of beter: te duiden – moet je je verdiepen in hun context. Dat is wat ik leerde van mijn andere grote hobby: geschiedenis. Zonder placebo’s, zonder gerandomiseerde trials en zonder definitie van ‘level of evidence’ moet de historicus een oordeel kunnen geven, na analyse van factoren die hij zelf relevant acht. Hij moet erachter komen welke factoren in welke mate en op welke manieren hebben bijgedragen. En daarbij geldt: waar je niet naar vraagt, zal altijd een blinde vlek blijven. Precies als in de ouderengeneeskunde.

Tijdens de geschiedenisstudie leerde ik ook lezen en schrijven en dat doe ik nog steeds graag. Ik lees veel over medische geschiedenis, waarbij (helaas) vaak blijkt dat wetenschappelijke kennis maar moeilijk zijn weg vindt naar de medische praktijk. Andersom wordt praktische kennis door wetenschappers niet altijd serieus genomen en onderzocht. Dat is van alle tijden. Toch wil ik een poging doen om wetenschappelijke en praktische kennis meer met elkaar te verbinden. Daarom werk ik graag mee aan het Tijdschrift voor Ouderengeneeskunde.