App Icoon
Estafette...Serge Roufs
In de Estafette interviewen we enthousiaste specialisten ouderengeneeskunde en aios. Dit is de zeventiende en daarmee de laatste editie, dit keer met Serge Roufs. Hij kreeg het estafettestokje overgedragen van Paul Geels.
Serge Roufs is sinds 2016 specialist ouderengeneeskunde, na een lange carrière als sociaal geriater. Hij is kaderarts psychogeriatrie en werkt bij Archipel Zorggroep in Eindhoven.
1. Hoe kwam je voor het eerst in aanraking met de ouderengeneeskunde?
Op het vwo was ik al geïnteresseerd in oudere mensen. Na mijn geneeskundestudie wist ik dat ik iets met ouderengeneeskunde wilde, maar er bestonden nog niet echt opleidingen. Verpleeghuisgeneeskunde was toen net in oprichting en ook de klinisch geriaters hadden problemen om zich te organiseren. Toen ben ik naar de ggz gegaan. Toen de Nederlandse Vereniging voor Sociale Geriaters (NVSG) werd opgericht, sloot ik me daarbij aan. In 2014 ben ik de opleiding voor specialist ouderengeneeskunde gaan doen en zodoende ben ik in het verpleeghuis terechtgekomen. Dat gaf toch wel verbreding, je ziet ook meer somatiek. Vanwege mijn ervaring werd ik meteen kaderarts psychogeriatrie.
2. Wat vind je zo mooi aan ons vak?
Ouderengeneeskunde is interessant omdat het zo breed is. Het is generalistisch, maar ook verdiepend. En het is mooi dat je mensen kunt bijstaan in de laatste fase van het leven. Het goede gesprek, zoals dat tegenwoordig heet. Ik blijf een sociaal geriater, dus ik wil niet te lang blijven hangen in het functionele. Ik wil breder kijken, ook naar het sociale. Advance care planning is ook van groot belang, dat soort gesprekken vind ik mooi. Momenteel werk ik voornamelijk in de eerstelijn, daarnaast specialiseer ik me in dementie op jonge leeftijd en de ziekte van Huntington. In de ouderengeneeskunde blijf je je ontwikkelen.
3. Wie inspireert jou en waarom?
Professor Michels, de founding father van de ouderengeneeskunde in Nijmegen. Hij kon heel beeldend vertellen. Dan deed hij voor hoe zijn vader de Oranjesingel overstak, een drukke weg in Nijmegen: zijn stok vooruit en gewoon gaan, zonder op of om te kijken. Dat zie ik nog voor me. Ik ben van het narratieve. Verhalen blijven je bij, die zijn heel belangrijk.
4. Welk boek zou iedere specialist ouderengeneeskunde gelezen moeten hebben?
De man die zijn vrouw voor een hoed hield, van Oliver Sacks. Van dat soort casuïstische besprekingen van patiënten, dat verhalende, daar kun je veel van leren, dat blijft je bij. En Oliver Sacks kan natuurlijk heel goed schrijven! Een ander boek dat ik wil aanraden is The house of God van Samuel Shem. Met deze boeken heb je natuurlijk twee klassiekers te pakken, die blijven aanspreken.
5. Hoe kijk je zelf aan tegen het ouder worden?
Ik ben 62 en dat merk ik ook. Ik heb minder energie, ik moet me aanpassen aan wat kan en wat niet meer kan. Onlangs nam ik afscheid van de raad van toezicht van Verenso. Zo bouw ik langzaamaan af naar mijn pensioen toe. Ik wil door tot 67 en misschien daarna ook nog wel, maar met wat meer vrijheid. Met mijn brede interesse hoef ik niet bang te zijn dat ik niks te doen heb. En ik word opa, dat is een leuk vooruitzicht. Het afgelopen jaar zijn negen collega’s overleden. Dan word je geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Je moet leven zoals in dat liedje, ‘leef alsof het je laatste dag is’. Dat doe ik dus. Langzamerhand naar het einde, maar met vertrouwen.
Auteur
- Nienke Fleuren, aioto ouderengeneeskunde GERION, Amsterdam UMC locatie VUmc, afdeling Ouderengeneeskunde